یادداشتی از یداله شهرجو درباره فیلم کشند قرمز
روایتی متفاوت از کشند قرمز
برای احسان و ایمان رضائی
بعضی وقت ها بهانه برای نوشتن وقتی سراغت می آید آرامت نمی گذارد تا مگر اینکه قلم به دست بگیری و بنوسی، حس عجیبی است مانند تشنگی که فقط نوشیدن آب علاج آن است. همچنین حسی را امروز بعد از دیدن فیلم کشند قرمز ـ کاری از احسان وایمان رضائی ـ داشتم فیلمی که عجیب مرا برای نوشتن این چند سطر ترغیب کردهر چند با خودم کلنجار رفتم که نوشتن در این حوزه نمی تواند در تخصص من باشد اما...
فیلم اگرچه عنوان کشند قرمز را با خود دارد و مخاطب نیز پرداختن به این موضوع را در ذهن می پروراند اما فیلمساز در مسیر روایت فیلم چنین انتخابی را بر نمی تابد و شعاع حرکتی دوربین خود را به گونه ای به حرکت در می آورد که شاهد روایت تامل برانگیزی از مصائب یک شهر و یک نسل هستیم مصائبی که به نقل از روایت گفتمان فیلم کشند قرمز تنها لحظه ی موعود برای این حادثه بود.
سیر تصاویر و زاویه دید فیلمساز در طول کار به گونه ای است که در بیشتر جریان فیلم ، مخاطب همراه با حرکت دوربین در ثبت تصاویر به دل ماجرا می زند در این لحظات تصاویر آنچنان برای مخاطب جاذبه دارند که او را به دالان سحرانگیزی از تماشا می برند و البته همراه با این حرکت دوشادوش ، پرانتزهایی برای تامل و اندیشیدن مخاطب نیز گشوده می شود لحظاتی که مخاطب به خلسه ی فکر می رود به فرصتی برای اندیشیدن و تامل کردن.
گفتمان متن فیلم در بیشتر لحظات ، مکملی در خور تحسین برای تصاویر و نوع روایت آن است گفنمانی که با بهره گیری از بن مایه شعر در طول جریان فیلم کشش پر جاذبه ای دارد. همان گونه که تصاویر در بیشتر جریان فیلم از سیر عادی و معمولی خود فاصله گرفته اند و به سمت و سوی یک روایت با واسطه نزدیک می شوند گفتمان متن نیز فراتر از یک متن معمولی و ساده به نظر می آید.
قبلا در خبرها خوانده بودم که مجوز نمایش رسمی این فیلم صادر نشده است وقتی فرصت دیدن فیلم برایم فراهم شد هضم این موضوع برایم سنگین بود اگر چه برای بیرون کشیدن مو از ماست چند صحنه پراکنده در این فیلم کافی بود اما بدون شک وجود چنین نگاه و ممیزی سختگیرانه ای بیش از آن که به رشد و تعالی هنر کمک کند باعث نا امیدی و دلسردی هنرمندان جوان را فراهم می آورد البته امیدوارم هنرمندان فهیمی مانند آقایان رضائی همچنان پر انرژی به کار خود ادامه دهند (یداله شهر جو)
